جهان پر از راز و رمزهای مختلفی است که بشر هنوز به آن ها دست نیافته است. میل به شناخت ناشناخته ها انسان را وادار می کند تا به مناطقی که به آن ها دسترسی ندارد نظر اندازد و از طریق تجاربی که تا کنون به دست آورده است حدس و گمان هایی درباره آن ها ارائه کند.

خیال و علم

گرچه در نگاه اول این دو از هم جدا هستند اما مانند دو بال پرنده در طول تاریخ توانسته اند انسان را تا جایگاهی که اکنون در آن قرار دارد به پیش ببرند و به پیش خواهند برد. گاهی اوقات علم در مقابل خیال سرکشی کرده و بعضی مواقع این خیال بوده است که بر علم چیره گشته. اما شکوفایی هر دو زمانی اتفاق افتاده است که در کنار یکدیگر بودند و با هم حرکت می کردند.

حال قوه تخیلتان را به پرواز دربیاورید و به دو تصویر پیش رو با دقت نگاه کنید:

          

به نظر شما دو تصویر بالا مربوط به چه چیزی یا چه مکانی هستند؟ آیا می توانید حدس بزنید که نخستین عکس چه چیزی را نمایش می دهد؟ نظرتان درباره دومین عکس چیست؟ لطفا قبل از خواندن شرح کامل تصاویر، حدس های خود را در قسمت نظرات وارد کنید تا ما و دیگران با تراوشات ذهنی شما بیشتر آشنا شویم!

تصویراول: سحابی بزرگ کارینا

جواهری در آسمان نیمکره‌ی جنوبی، سحابی کارینای بزرگ که به نام NGC 3372  نیز شناخته می‌شود، با قطری در حدود 300 سال نوری، یکی از بزرگترین زایشگاه های ستاره ای کهکشان ما است. درست مانند سحابی کوچکتر و شمالی‌تر جبار، سحابی کارینا نیز با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است. البته سحابی کارینا با فاصله‌ ای حدود 7500 سال نوری از ما، 5 برابر دورتر از سحابی بزرگ شکارچی قرار گرفته است. این نمای زیبای تلسکوپی، جزئیات قابل توجه فراوانی را از رشته‌های درخشنده‌ی گازهای میان ستاره‌ای و ابرهای تیره‌ی غبار کیهانی نشان می‌دهند. سحابی کارینا زایشگاه ستارگان جوان و بسیار پر جرمی از جمله متغیر اتا کارینا است. ستاره‌ای که 100 بار از خورشید ما سنگین‌تر است.اتا کارینا پر نورترین ستاره در سمت چپ تصویر و  نزدیک سحابی سوراخ کلید یاNGC 3324   قرار گرفته است. این در حالیست که خود اتا کارینا احتمالا در شرف یک انفجار بزرگ ابرنواختری است، تصاویر پرتو X نشان می‌دهند که سحابی کارینا یک کارخانه‌ی ساخت ابرنواختر  بوده است.

تصویر دو: ستاره نوترونی در حال خنک شدن

بقایای ابرنواختری ذات الکرسی - A یا Cass A در فاصله 11000 سال نوری از زمین قرار گرفته است. نور ابر نواخر Cass A برای اولین بار در حدود 330 سال پیش به زمین رسید. این ابر در حال انبساط که در این تصویر ترکیبی از طول موج‌های مرئی و پرتو ایکس دیده می‌شود، 15 سال نوری پهنا دارد. همچنین نقطه نورانی نزدیک مرکز یک ستاره نوترونی است. بقایای در هم فرو ریخته و بطور باور نکردنی چگال از هسته ستاره مادر. هر چند ستاره نوترونی Cass A در حال خنک شدن است با اینحال هنوز انقدر داغ است که از خود تابش‌هایی در ناحیه پرتو ایکس گسیل می‌کند. در واقع بیش از 10 سال مطالعه این ستاره نوترونی به وسیله تلسکوپ فضایی چاندرا نشان می‌دهد که Cass A به سرعت در حال خنک شدن است. آنقدر سریع که پژوهشگران احتمال می‌دهند که بخش بزرگی از این ستاره را ابر سیال بی‌اصطکاکی از نوترون تشکیل داده باشد. نتایج بدست آمده از رصدهای چاندرا، اولین شواهد مشاهداتی از این حالت نامتعارف از ماده است.